Zasiej oset - niebezpieczny chwast polny czy pożyteczną roślinę?

Opis rośliny

Rośliny zielne należące do rodzaju o tej samej nazwie z rodziny Astrovye liczą kilkadziesiąt gatunków, z których tylko trzy występują najczęściej w naszych szerokościach geograficznych.

Oset polny (żółty)

Oset to roślina wieloletnia o silnym korzeniu palowym, osiągającym głębokość 4 m. Korzenie boczne mają wiele gałęzi i znajdują się w górnych warstwach gleby na głębokości około 0,5 m.

Część naziemna może osiągnąć wysokość 1,5 m. Łodyga jest mocna, gładka u podstawy, nieco owłosiona bliżej szypułek, gałęzie u góry. Liście są duże, ząbkowane, ciemnozielone powyżej i szarawe poniżej.

Chwast kwitnie delikatnymi żółtymi kwiatami zebranymi w koszyczkowe kwiatostany. Po kwitnieniu na każdej roślinie powstaje do 20 tysięcy małych brązowych nasion, które wysiewa się za pomocą wiatru. Na swoje siedlisko chwast wybiera ogrody, nieużytki, wąwozy, brzegi rzeki lub bagna.

Zasiej oset

Ten chwast jest rośliną jednoroczną. Jego łodyga jest niewielka, 30–100 cm wysokości, a liście są mniejsze, kolczaste i osadzone na ogonkach. Podobnie jak żółty, kwitnie złotymi kwiatami, zewnętrznie podobnymi do mniszka lekarskiego, których kwiatostany są szersze niż polne i osiągają średnicę 3,5 cm, a czas kwitnienia jest taki sam jak w przypadku ostu polnego. Nasiona są brązowe z białymi puszystymi kępkami. Występuje najczęściej w ogrodach warzywnych, a także na łąkach.

Oset różowy

Ten gatunek nazywa się osetem. Jest to jedna z odmian ostropestu polnego, ale w przeciwieństwie do swojego krewnego ma różowy kolor kwiatu, który pod koniec kwitnienia ciemnieje i staje się prawie niebieski. Łodyga rośliny jest potężna, osiąga wysokość 1,6 m. Cała część przyziemna, zwłaszcza liście, pokryta jest ostrymi cierniami. Korzeń jest pionowy, na gałęziach ma pąki odnowy, dlatego za kilka lat rośnie na głębokość 4–5 m, znacznie zubażając glebę. Chwast żyje głównie na nieużytkach, łąkach, polach, przy drogach.

Na jakich glebach rośnie oset?

Chwast jest mało wymagający pod względem składu gleby, dlatego jego zasięg obejmuje prawie całą Europę, częściowo Azję Środkową i Środkową, a także występuje na kontynentach afrykańskim i amerykańskim. Sprawia to szczególne kłopoty rolnikom Białorusi, Ukrainy, europejskiej części Rosji, Kaukazu i Syberii.

Ulubionymi siedliskami ostropestu są puste działki, pola, ogrody warzywne, a czasem ogrody. Świetnie kiełkuje na glebach żyznych, dobrze nawilżonych, szczególnie nawożonych azotem mineralnym, ale może też rosnąć na glebach przesuszonych, lekko zasolonych. Chwast rozmnaża się przez pędy wegetatywne i nasiona, które są przenoszone przez wiatr na duże odległości i kiełkują bez okresu spoczynku.

Nasiona ostu mają niesamowitą witalność. Raz w ziemi zachowują zdolność kiełkowania przez około 20 lat.

Zastosowanie w medycynie tradycyjnej

Wszystkie powyższe rodzaje chwastów mają właściwości lecznicze ze względu na wysoką zawartość substancji biologicznie czynnych: alkaloidów, olejów tłuszczowych, kwasów organicznych, witamin. Składniki te nadają roślinom działanie lecznicze i zapewniają dobry efekt terapeutyczny.

Wskazania

Napary i wywary pomagają pozbyć się następujących problemów zdrowotnych:

• bóle głowy, gorączka, dreszcze;
• nerwice, depresja spowodowana stresem fizycznym i psychicznym;
• procesy zapalne w przewodzie pokarmowym, płucach;
• krwawienie wewnętrzne i maciczne;
• robaki;
• dna moczanowa, ropnie;
• kolka wątrobowa;
• ułatwić przebieg hemoroidów;
• liście rośliny leczą rany, skaleczenia, czyraki.

Również przy cukrzycy zaleca się wywar z liści, ponieważ zawarta w nich goryczka pomaga obniżyć poziom cukru we krwi.

Przeciwwskazania

Nie zaleca się stosowania preparatów i produktów na bazie ostropestu:

• w okresie ciąży i laktacji,
• z ciężkimi przewlekłymi chorobami przewodu pokarmowego i śledziony;
• z nietolerancją składników roślinnych.

Chwast zawiera truciznę, dlatego wskazane jest skonsultowanie się z lekarzem w sprawie zasadności jego stosowania i dawkowania.

Przygotowanie surowców leczniczych

W celu przygotowania bulionów leczniczych zbiera się część łodygi, liście i korzenie. Ziele zbiera się w okresie kwitnienia, od końca czerwca do września. Suszyć w cieniu lub w dobrze wentylowanym, suchym miejscu. Korzenie zbierane są jesienią, od końca września. Są dokładnie myte, kruszone lub krojone na kawałki, a także suszone. Przygotowane surowce są przechowywane w papierowych lub lnianych workach nie dłużej niż 2 lata.

Zasiej miodowo-oset

Pszczelarze cenią chwast za doskonałe właściwości miododajne, które pozwalają zebrać około 120-140 kg użytecznego nektaru z 1 hektara. Miód siewczy uważany jest za najwyższej jakości, ponieważ ma dobre działanie lecznicze, ma delikatny aromat i smak. Warto zauważyć, że dość szybko krystalizuje, ale nie wpływa to w żaden sposób na jego jakość. Miód z macior jest idealny do dokarmiania zimowego, gdyż pszczoły chętnie ucztują na tym nektarze o każdej porze roku.

Wideo kontroli chwastów

W tym filmie eksperci opowiadają, jak pozbyć się zachwaszczonej trawy w letnim domku.

Jak walczyć

Jeśli chwast pojawił się w ogrodzie lub w ogrodzie, należy jak najszybciej podjąć działania, ponieważ jest tak wytrwały, że może dosłownie odrodzić się z kawałka korzenia. W tym celu istnieją zarówno łagodne, jak i radykalne środki.

Metody agrotechniczne

Czyli niszczenie chwastów wyłącznie za pomocą środków mechanicznych:

• regularne pielenie łóżek i ostrożne ciągnięcie młodego wzrostu;
• głębokie kopanie grządek wiosną i jesienią z wydobyciem wszystkich pozostałości korzeni chwastów;
• terminowe zbieranie resztek roślinnych z ogrodu;
• stosowanie agrofibry, pokrycia dachowego lub ściółki w grządkach - gęste schronienie wytwarza wysoką temperaturę, która powstrzymuje wzrost chwastów.

Trawa ma bardzo głębokie korzenie i jest trudna do wyrwania. Obfite podlewanie ogrodu przed pieleniem ułatwi ten proces. Dorosłe rośliny lepiej wykopać łopatą. Wszystkie czynności odchwaszczania zaleca się wykonywać zanim nasiona dojrzeją na krzaku.

Chemiczny

Stosowanie herbicydów jest uzasadnione tylko na bardzo zaniedbanych obszarach, które w przyszłym roku nie zostaną obsadzone roślinami uprawnymi. Chemikalia są często stosowane na polach, na których nie można ręcznie usunąć każdej rośliny, ale dziś coraz więcej rolników poszukuje alternatywnych metod zwalczania chwastów.

Herbicydy, takie jak „Hurricane”, „Tyrone”, „Tornado”, „Optimum” i „Horizon” są bardziej odpowiednie do pielęgnacji ścieżek, pustych obszarów i miejsc do niszczenia pojedynczych rosnących chwastów.

Środki ludowe

Ponieważ chwast zawsze sprawiał wiele kłopotów ogrodnikom, znaleziono wiele interesujących i stosunkowo bezpiecznych sposobów:

• spryskiwanie roztworem amoniaku (5-6 fiolek amoniaku wymieszano w 1 wiadrze wody), po czym część naziemna umarła, a kłącze zostało wyczerpane;
• wysiew pszenicy - chwast nie lubi sąsiedztwa ze zbożem i przestaje rosnąć;
• obróbka nafty - tutaj najważniejsze jest zapobieganie przedostawaniu się nafty do upraw warzywnych;
• okresowe przycinanie łodygi u nasady i zrywanie kwiatów;
• Posyp powierzchnię solą - sól kuchenna zapobiega rozwojowi chwastów, ale ta metoda jest bardziej odpowiednia na obszarach, które nie są obsadzone warzywami.

Powodzenie zwalczania chwastów zależy od tego, jak utrzymywane jest miejsce. Jeśli pielenie i spulchnianie gleby odbywa się regularnie, chwasty nie mają czasu na wzrost, a ogród cieszy się obfitymi zbiorami. Przypominam również o właściwościach leczniczych ostropestu, które znane są od bardzo dawna. Jeśli więc teren jest zarośnięty chwastami, surowce lecznicze można przygotować z młodych roślin.