Szczegółowy opis, użyteczne właściwości i zastosowania paproci

Opis i cechy strukturalne paproci

Paproć (Polypodiophyta) to cały dział, który obejmuje około trzystu rodzajów wieloletnich roślin zielnych i drzewiastych. Wszystkie mogą mieć bardzo różny wygląd, jednak mają wspólny krótki opis botaniczny. Wszystkie paprocie składają się z trzech głównych części:

• kłącze;
• ucieczka;
• blaszki liściowe - liście.

Korzeń ciemnobrązowy, pogrubiony, pokryty cienkimi nitkowatymi wyrostkami. Paprocie nie mają widocznej łodygi - liście wyrastają bezpośrednio z kłącza. Każdy liść jest osadzony na ogonku zwanym osadką. Sam liść w paproci to system płaskich pędów. Pierwsze pędy pojawiają się w maju i wyglądają jak zielone ślimaki. W miarę wzrostu stopniowo się rozwijają, przybierając normalny wygląd.

Ponieważ kultura rozmnaża się wyłącznie przez zarodniki lub czułki, nie wyrzuca kwiatostanów. W dolnej części liścia, który ma łuskowatą, pierzasto złożoną strukturę, tworzą się zarodnie. Jesienią budzą się z nich małe nasiona.

Obszar dystrybucji

Paprocie są niezwykle elastyczne do warunków środowiskowych i dlatego rosną na całym świecie. Najczęściej spotyka się je jednak w strefach tropikalnych lub subtropikalnych, gdzie panuje wysoka wilgotność i ciepły klimat. Kultura wszechobecna zamieszkuje lasy, bagna, zbocza gór, brzegi zbiorników wodnych, pobocza dróg, a czasem nawet rośnie na gałęziach drzew czy ścianach domów.

Skład biochemiczny

Niskokaloryczna paproć nie na próżno tak często wykorzystywana jest w autentycznej kuchni mieszkańców krajów wschodnich. Taka miłość do tego produktu wynika z jego złożonego składu chemicznego:

• witaminy z grupy B;
• tokoferol;
• karoten;
• ryboflawina;
• garbniki;
• olejki eteryczne;
• skrobia;
• flawonoidy;
• kwasy organiczne;
• floroglucynol;
• alkaloidy.

Właściwości lecznicze i użyteczne

Paproć działa leczniczo na organizm i pomaga w walce z wieloma problemami:

• przyspiesza metabolizm;
• stabilizuje pracę ośrodkowego układu nerwowego;
• korzystnie wpływa na rozwój szkieletu kostnego;
• zwiększa ton;
• usuwa toksyny;
• normalizuje funkcjonowanie układu hormonalnego;
• pomaga pozbyć się problemów dermatologicznych;
• przyspiesza gojenie się ran;
• łagodzi zespoły bólowe;
• wzmacnia mięsień sercowy i naczynia krwionośne;
• zwalcza choroby stawów;
• uwalnia od robaków.

Wideo „Paproć w kraju”

Ten film wyjaśnia cechy uprawy wieloletniej rośliny.

Popularne widoki ze zdjęciami

Na świecie istnieje ponad dziesięć tysięcy gatunków paproci. Poniżej pokrótce opowiemy o najsłynniejszych roślinach uprawianych przez naszych hodowców.

Pokój

Jest to mały bujny krzew o wysokości nie większej niż pół metra. Najbardziej znanymi przedstawicielami są nephrolepis, miłorząb, davallia, pellea. Paprocie domowe charakteryzują się mocno pierzastymi, rzeźbionymi liśćmi o różnych odcieniach zieleni. Kultura preferuje miejsca zacienione, dobrze rośnie na stale wilgotnej glebie, wymaga regularnego podlewania.

Tajlandia

Odmiana kultury akwariowej, która rośnie do 0,2-0,3 m. Ma długi korzeń, z którego wyrastają lancetowate liście o jasnozielonym kolorze zielnym ze spiczastymi końcówkami. Ze względu na wygląd liści paproć została nazwana pterygoidem. Roślina uwielbia ciepłe środowisko wodne (nie niższe niż +24 ° C) o neutralnym poziomie kwasowości, dobrym oświetleniu i regularnym karmieniu.

indyjski

Kolejny przedstawiciel flory wodnej rosnącej w stawach lub akwariach. W przeciwieństwie do poprzedniej odmiany ma małe, rzeźbione, silnie rozgałęzione pędy o ciemnozielonym kolorze. System korzeniowy jest dobrze rozwinięty, ale raczej kruchy. Wysokość dorosłej rośliny sięga 0,5-0,6 m.

Kultura nie toleruje bezpośredniego światła słonecznego i lepiej czuje się w półcieniu.

Tropikalny

Nisko rosnąca odmiana, dorastająca do 0,2 m, wyróżniająca się przypadkowym typem kłącza. Blaszki liściowe mają ażurową strukturę, co nadaje vayam podobieństwo do koronki. Niektóre gatunki paproci tropikalnych uwielbiają słońce, więc niczym liany wspinają się po pniach drzew bliżej źródła światła. Istnieją jednak również gatunki mchów, które żyją na zacienionych obszarach w pobliżu źródła wilgoci.

czerwony

Są to niskie, wolno rosnące krzewy o wysokości około pół metra. Gatunek ten charakteryzuje się bordowo-fioletowym odcieniem, który występuje w głównym zielonym kolorze. Najbardziej znane odmiany to Red Beauty i Lady in Red. Mają bujne, pierzasto rozcięte liście z brązowo-buraczanym połyskiem, a także ciemnoczerwone ogonki liściowe. Rośliny dobrze tolerują zimę, nie wymagają kompleksowej pielęgnacji.

Mężczyzna

Jasnozielona bylina zielna o niezwykłych pofalowanych liściach. Znany jest z leczniczych właściwości korzenia, z którego często korzystają uzdrowiciele ludowi. Kultura ma swoją nazwę od struktury liści, które są bardziej szorstkie niż inne odmiany. Również samiec paproci charakteryzuje się wcześniejszym rozwojem zarodni (lipiec-sierpień). Krzewy dobrze rosną w półcieniu obok innych roślin.

Drzewopodobny

Grupa wysoka, charakteryzująca się sztywnymi pędami, na których znajdują się duże, mocno rozcięte liście o różnych odcieniach zieleni. Najczęściej gatunek występuje w strefie podzwrotnikowej, w wilgotnych lasach, w pobliżu rzek lub jezior, na terenach podmokłych. Rozmnaża się, podobnie jak inne gatunki paproci, przez zarodniki. Roślina jest mało wymagająca do warunków środowiskowych, łatwo przystosowuje się do zmian klimatycznych.

Las

Gatunek ten znany jest również pod innymi nazwami: paproć paprociowa, szitnikow, mnogoriadnik, struś lub ulotka. Dorastając, może osiągnąć około metra wysokości, tworząc rozłożysty krzew w kształcie lejka. Blaszki liściowe są duże, o bogatym odcieniu zielnym, pierzaste lub rozcięte-pierzaste. Kultura jest mrozoodporna, dobrze czuje się w rejonach strefy środkowej, ma właściwości dezynfekujące.

Cechy uprawy paproci

Uprawa bylin w domu lub na działkach ogrodowych wymaga ostrożnego podejścia. Przeczytaj o cechach techniki rolniczej dla upraw paproci poniżej.

Lokalizacja i gleba

Aby liście nie więdły, a bogaty kolor zielny nie blakł, bylinę należy sadzić na obszarach północnych lub zachodnich, gdzie przeważa rozproszone oświetlenie. Kultura dobrze reaguje również na sztuczne światło. Jeśli chodzi o odmiany domowe, pomieszczenie, w którym trzymane są kwiaty, musi być dobrze wentylowane.

Gleba dla rośliny jest lekka, o dobrej zdolności penetracji. Może to być podłoże magazynowe lub przygotowane ręcznie (gleba z roślin iglastych, torf, piasek, suche igły) i poddane obróbce cieplnej.

Subtelności opieki

Paprocie wymagają regularnego, umiarkowanego podlewania. Nawilżanie odbywa się co dwa do trzech dni, upewniając się, że wierzchnia warstwa ziemi nie wysycha. Woda to stojąca woda deszczowa o temperaturze pokojowej. Ponieważ roślina uwielbia wysoką wilgotność, jest nawadniana dwa razy w tygodniu nad liśćmi i trzymana z dala od urządzeń grzewczych (jeśli jest to kwiat w pomieszczeniach).

Na zimę kultura przechodzi w stan uśpienia. Od jesieni podlewanie jest stopniowo ograniczane, a nawozy wstrzymywane. Jeśli paproć rośnie na parapecie, temperatura otoczenia obniża się do +18 ° C. Gatunki mrozoodporne posadzone na podwórku nie wymagają dodatkowego schronienia.

Ochrona przed chorobami i szkodnikami

Byliny podobne do paproci są bardzo rzadko dotknięte infekcjami grzybiczymi lub wirusowymi. Wszystkie problemy, z którymi czasami borykają się hodowcy, wynikają z niewłaściwej pielęgnacji. Jeśli wilgoć w glebie zatrzyma się, kłącze może zacząć gnić. Ratują roślinę, wykopując ją z ziemi, usuwając dotkniętą część i przesadzając ją w nowe miejsce. W profilaktyce możesz użyć roztworu fungicydu (na przykład „Fundazol”). Opryskiwanie buszu preparatami takimi jak „Aktara” lub „Actellik” pomoże w przypadku mszyc, przędziorków lub świerzbu.

Przygotowanie surowców leczniczych

Do przygotowania leków uzdrowiciele ludowi używają korzenia paproci. Zbierana jest w pierwszej połowie jesieni, przed pierwszymi przymrozkami. Po wykopaniu kłącze jest oczyszczane z ziemi, odcinane są nitkowate pędy i łuskowate liście. Następnie surowce układa się do wyschnięcia (może to być piec lub dobrze wentylowany strych). Gotowe korzenie są przechowywane przez rok, ułożone w szklanych pojemnikach z szczelnymi pokrywkami.

Aplikacje paprociowe

Najczęściej wywar leczniczy przygotowywany jest na bazie wieloletnich korzeni. Aby to zrobić, zmiel 2 łyżeczki do stanu sypkiego. suche surowce, a następnie gotowane na parze szklanką wrzącej wody. Obrabiany przedmiot gotuje się, aż objętość cieczy wyparuje do połowy. Gotowy lek jest przyjmowany w 1 łyżeczce, rozcieńczony odrobiną miodu.

Do użytku zewnętrznego stosuje się inny prosty przepis - 70 g suchych korzeni wlewa się litrem wrzącej wody i gotuje na małym ogniu przez co najmniej dwie godziny. Schłodzony bulion jest filtrowany, a obolałe miejsca smaruje się uzyskaną cieczą lub dodaje do kąpieli.

Szkody i przeciwwskazania do stosowania

Paproć zawiera dużą ilość kwasu cyjanowodorowego i alkaloidów, dlatego jest najsilniejszą substancją trującą. Konieczne jest przyjmowanie leków na bazie bylin wyłącznie pod nadzorem lekarza lub zielarza. Recepcja jest kategorycznie przeciwwskazana dla następujących grup osób:

• kobiety w ciąży i kobiety w okresie laktacji;
• dzieci poniżej trzeciego roku życia;
• pacjenci z przewlekłymi chorobami narządów wewnętrznych;
• pacjenci z anemią lub gruźlicą.

W przypadku przedawkowania obserwuje się nudności, silne wymioty, bóle głowy, drgawki. Po zidentyfikowaniu tych objawów należy oczyścić żołądek, wypić sorbent i natychmiast skonsultować się z lekarzem.

Paprociowate byliny są najstarszymi roślinami, które istnieją od ponad miliona lat. Ich dobroczynne właściwości znali już nasi dalecy przodkowie, a przepisy na niektóre leki przetrwały do ​​dziś.