Uprawiamy na wsi eleganckiego i zabójczego akonitu kwiatowego

Opis i rozmieszczenie akonitu

Botanicy przypisują kulturę bylinom zielnym z rodziny Jaskier. Oto opis kwiatu:

1. Gatunki krzewów, wysokość łodygi do 30 cm Niektóre odmiany wspinają się na pnącza, rozciągające się 2 metry od korzenia.
2. Liście są intensywnie zielone, liście palmatowe, podzielone na części, w niektórych odmianach są podwójne.
3. Kwiaty tworzą wydłużone kwiatostany, kolory są białe, niebieskie i żółte. Kwiatostany kształtem przypominają rycerskie hełmy, ponieważ akonit ma inną nazwę - zapaśnik.
4. Okres kwitnienia rozpoczyna się pod koniec lata i trwa ponad miesiąc.

W naturze występuje ponad 300 odmian kwiatów, siedliskiem są kraje europejskie i azjatyckie, kontynent amerykański.

Na przykład:

• akonit brodawkowy rośnie na północnych zboczach łąk alpejskich na wysokości 2 km nad poziomem morza;
• Wilkobójca, zawierający smaczny nektar, jest zapylany przez trzmiele, więc obszary kultury i owadów pokrywają się.

Nasz kwiat jest szeroko rozpowszechniony w Ałtaju i zachodniej Syberii, rośnie w Mongolii, Tybecie, Pakistanie.

Skład chemiczny i właściwości lecznicze

Ludzie od wieków wykorzystywali właściwości rośliny. Myśliwi i wojownicy nacierali trawą włócznie i groty strzał, aw medycynie ludowej robili wywary z kultury. Stąd popularne nazwy akonitu - wilkobójca i korzeń wilka, śmierć psa, król-eliksir.

Głównym składnikiem kultury jest alkaloid akonityna. Odnosi się do trucizn niebiałkowych, ma działanie neurotoksyczne. Posiada następujące właściwości:

• jest szybko wchłaniany przez błonę śluzową jelit, rozprzestrzenia się w tkankach;
• narusza przepuszczalność błon komórkowych, prowadząc do paraliżu oddechowego;
• prowadzi do śmierci ciała.

Skład Aconite Beloustny zawiera alkaloid bromowodorek lappaconitine, na jego podstawie wytwarzany jest lek "Allapinin", który pomaga w arytmiach. Łącznie w korzeniach odmian z białymi końcówkami stwierdzono do 10 rodzajów alkaloidów, w tym:

• aksynatyna;
• mezakonityna;
• ekcelazyna.

Całkowita zawartość alkaloidów waha się od 1 do 4%. W żadnym wypadku nie powinieneś samoleczenia! Porozmawiaj z lekarzem przed użyciem jakichkolwiek preparatów ziołowych. W oficjalnej medycynie akonit w ogóle nie jest stosowany, jednak pewne substancje w składzie, które blokują rozwój niektórych komórek, są wykorzystywane w badaniach nad zwalczaniem raka (więcej szczegółów można znaleźć w badaniach dr A. Bociana).

Możliwe szkody i przeciwwskazania

Starożytni Grecy twierdzili, że trująca ślina podziemnego psa Cerberusa zrodziła kwiat, gdy Herkules wyciągnął go na powierzchnię.Skandynawowie wierzyli, że akonit wyrósł w miejscu śmierci boga Thora, który zmarł od ukąszenia jadowitego węża. W obu mitach podkreśla się najważniejsze - dzika roślina jest niezwykle niebezpieczna, we wszystkich częściach, w tym w pyłku i nasionach, zawarta jest silna trucizna. Możesz nawet zostać zatruty, wdychając zapach kwiatu.

Ważne jest, aby znać objawy zatrucia akonitem:

• spadek ciśnienia;
• wzrost temperatury;
• zaburzenie rytmu serca;
• występowanie wymiotów.

W przypadku któregokolwiek z tych objawów, które występują po pracy z kulturą kwiatową, należy skontaktować się z lekarzem.

Przeciwwskazania do stosowania:

• alergie i nadciśnienie;
• ciąża i karmienie piersią;
• dzieciństwo.

Uprawiane gatunki, które długo rosną w żyznej glebie, z czasem tracą swoje toksyczne właściwości. A jednak dzieci nie powinny mieć kontaktu z nasadzeniami.

Wideo „Aconite: rodzaje, technika rolnicza i zastosowanie”

Ten film przedstawia cechy techniki rolniczej i wykorzystania bylin zielnych.

Popularne rodzaje i odmiany akonitu

W projektowaniu krajobrazu stosuje się niektóre rodzaje roślin. Oto opis popularnych:

1. Klobuchkovy (niebieski akonit). Hybrydowy, rozciąga się na 30-130 cm, liście są zielone, błyszczące, siedmioramienne. Kwitnie w czerwcu. Kwiatostany są racemose, kwiaty są małe, niebieskie lub niebieskie. Wyhodowany w XVII w., używany w ludowej aptece.
2. Karmichela arentsi. Kompaktowy, dorasta do 140 cm, łodyga jest wyprostowana, rzeźbiona. Liście są intensywnie zielone. Kwiatostany wysokie, masywne, racemiczne, niebieskie. Kwitnie na przełomie września i listopada.
3. Tojad dżungarski. Wysoki (do 1,5 m). Liście są ciemnozielone, owalne w kształcie serca, składają się z 3 trzech spiczastych płatów. Kwiatostany są masywne, brudnoniebieskie, połączone w wierzchołkowe pędzle. Kwitnie do połowy lata. Dziko rosnący gatunek jest szeroko rozpowszechniony w Kazachstanie, Chinach, Kaszmirze.
4. Akonit apteczny. Wysoki (1,5 m). Liście palmowe, rozcięte, brudnozielone. Kwitnie w drugiej połowie lata. Kwiatostany racemose, ciemnoniebieskie, dochodzące do 50 cm.
5. Tojad dwukolorowy (dwukolorowy). Kolor kwiatostanów jest osobliwy, biało-niebieski. Łodyga jest wysoka, do 1,5 m. Liście w kształcie rombu, ciemnozielone. Kultura kwitnie w środku lata.

Niuanse uprawy na zewnątrz

Roślina równie dobrze przystosowuje się do miejsc nasłonecznionych i zacienionych. Istnieją jednak pewne techniki uprawy i sadzenia.

Zasady lądowania

W miejscu sadzenia woda nie powinna gromadzić się po opadach, w przeciwnym razie odra zacznie gnić. Gleby kamieniste i piaskowce też się nie nadają - gleba powinna być lekka, luźna.

Podczas sadzenia wiosennego, gdy ziemia się nagrzewa, miejsce jest przygotowywane - gleba jest wykopywana, mieszając nawozy organiczne i torf. Pod każdą sadzonką wykopuje się dziurę, której rozmiar jest nieco większy niż rozmiar korzenia. W przypadku kilku sadzonek wykopuje się otwory w odstępach co 70 cm, a dno odwadnia się dodając drobny żwir lub keramzyt. Na wierzch kładzie się warstwę ziemi kompostowej lub nawozu mineralnego.

Lądowanie odbywa się zgodnie ze schematem:

1. Sadzonkę umieszcza się na środku dołka i dodaje kroplami, pilnując, aby szyjka korzeniowa nie zagłębiała się głęboko w ziemię - wystarczy kilka centymetrów od powierzchni.
2. Łatwy do ubijania ręką, obficie podlewany.
3. Działka jest ściółkowana masą iglastą lub trocinami. Ściółka pozwoli dłużej utrzymać ciepło i wilgoć w ziemi.

Metody reprodukcji

Powielanie odbywa się na kilka sposobów:

1. Z pomocą nasion. Kilka zwiędłych kwiatów czeka, aż nasiona w pełni dojrzeją. Jesienią nasiona po prostu wysiewa się do gleby, w centymetrowych otworach, umieszczając na wierzchu warstwę obornika.
2. Według podziału. Wykonuje się co cztery lata, aby krzew nie rósł. Krzew jest zakopany, pokrojony na kawałki, upewniając się, że sadzonki mają 3-4 pąki. Materiał do sadzenia przenosi się do przygotowanych miejsc i sadzi zgodnie z wcześniej opisanym schematem.
3. Bulwy. Rozmnażanie w ten sposób odbywa się we wrześniu i tylko dla niektórych odmian. Każda bulwa kiełkuje, czekając na pojawienie się pąków, a następnie sadzi się w ziemi.
4. Sadzonki. Wycina się je z młodych pędów o długości do 15 cm, wykonuje się na początku maja, najlepiej kiełkując w szklarni. Kiedy pojawią się pierwsze liście, można je posadzić w ziemi.

Funkcje pielęgnacyjne

Aconite nie lubi nasiąkania wodą. Nawet w suche lata wystarczy podlewać sadzonki dwa razy w miesiącu i należy to robić dopiero wtedy, gdy wierzchnia warstwa ziemi zacznie wysychać. Koło pnia jest koniecznie poluzowane po ulewnych deszczach lub podlewaniu, umożliwiając swobodne przenikanie powietrza do korzeni. Podczas kopania pozbywają się chwastów, które zabierają roślinom składniki odżywcze.

Ważne jest nawożenie gleby w miejscu sadzenia, ponieważ z biegiem lat wyczerpuje się ona w przydatne substancje. Potrzebne będą zarówno nawozy mineralne, jak i organiczne. Opatrunek górny nakłada się dwukrotnie:

• wiosną - zmieszany z kompostem i wylany pod każdym krzakiem.
• przed kwitnieniem - według tego samego wzoru.

Dzięki odcięciu krzewu można uzyskać niezbędny efekt dekoracyjny. Przede wszystkim odcina się więdnące kwiaty, aby roślina nie marnowała składników odżywczych, jednocześnie pobudzając kulturę do ponownego rozkwitu.

Kultura jest mrozoodporna, ale potrzebuje zimowego schronienia. Jesienią pędy są skrócone, koło przypowierzchniowe izoluje się dodatkową 20 cm warstwą suchego torfu. Opadłe liście są zgarniane na wierzch. Wiosną schron jest usuwany, aby ziemia wysychała szybciej.

Choroby i szkodniki akonitu

Chociaż uprawa jest trująca, przyciąga wiele szkodników. Najczęstsze to:

• mszyce - do walki roślinę spryskuje się środkiem owadobójczym Aktara;
• chrząszcz rzepakowy - walka poprzez okresowe spulchnianie gleby;
• nicienie - po wykryciu rośliny traktuje się specjalnymi preparatami.

Oprócz szkodników akonitowi zagrażają powszechne choroby, głównie wirusowe i grzybicze. Następujące są niebezpieczne:

1. Mączniak. Konieczne jest odcięcie uszkodzonych pędów, wymiana wierzchniej warstwy gleby u nasady. W profilaktyce spryskuje się je fungicydami „Vitaros” lub „Fundazol”;
2. Mozaika pierścieniowa (nośnik - mszyca). Dotknięte obszary są odcięte.
3. Zazielenienie wirusowe. Choroby nie można leczyć, roślinę należy wykopać i spalić.

Zbieranie, skup i przechowywanie surowców

W medycynie ludowej stosuje się całą roślinę. Trawa jest zbierana przed kwitnieniem, korzenie w październiku. Zbiórkę przeprowadza się rano, aby nie wdychać trujących aromatów olejków eterycznych. Zebrane rośliny są oczyszczane z korzeni bocznych, myte, układane do wyschnięcia w jednej warstwie w wentylowanym pomieszczeniu.

Musisz pracować z surowcami w rękawiczkach, staraj się unikać dotykania nagich części ciała. Możesz pozostać w pomieszczeniu nie dłużej niż 1,5-2 godziny. Suszone zioła należy przechowywać w lnianych woreczkach z obowiązkowym oznaczeniem „Trujące”.

Zastosowanie akonitu w medycynie tradycyjnej

Ze względu na silną toksyczność rośliny, w medycynie ludowej stosuje się ją w niewielkich dawkach, głównie do zwalczania infekcji. Leki na jego bazie pomagają w:

• choroby stawów i kręgosłupa;
• ropne infekcje;
• pasożytnicze zmiany skórne;
• zaburzenie układu nerwowego;
• reumatyzm i nerwobóle;
• mięsak piersi;
• ropnie;
• syfilis.

Nalewki z akonitu wytwarza się w różnych stężeniach w zależności od dolegliwości. Nalewka do leczenia ropni i owrzodzeń wykonywana jest na receptę:

• 20 g suszonych surowców wlewa się szklanką wrzącej wody;
• gotować na małym ogniu przez 20 minut;
• pozostawić do ostygnięcia i przefiltrować;
• leczyć dotknięte obszary.

W przypadku chorób stawów z nalewki robi się okłady, zwilżenie dziąseł pomaga przy bólu zębów. W onkologii akonit stosuje się tylko w celu złagodzenia stanu. Nalewka nie leczy obrzęków, ale łagodzi negatywne objawy, pomagając pacjentowi poczuć się lepiej.

Wykorzystanie akonitu w projektowaniu ogrodów

Kwiat jest niezwykle piękny, co umożliwia wykorzystanie kultury w projektowaniu krajobrazów ogrodowych. Nawet po więdnięciu malowniczych kwiatów akonit przyciąga uwagę swoimi osobliwymi wzorzystymi liśćmi. Roślinę można łączyć z liliami, piwoniami, delphiniums i rudbekią. Rezultatem jest wyjątkowy krajobrazowy kwietnik, który może odmienić każdy ogród.

Akonit jest nie tylko malowniczy i pięknie prezentuje się w aranżacji ogrodu, to także skuteczny pomocnik w wielu dolegliwościach. Należy jednak pamiętać o jego toksycznych właściwościach i zawsze zachować ostrożność.